#1 De Bezetting: Sal
jan 10, 2019
Bij de bezetting door de Portugezen kreeg het eiland Sal in de vijftiende eeuw in eerste instantie de naam Lhana. Lhana bleef - net als São Vicente, Maio, Boa Vista en Brava - voor een lange tijd onbewoond. We kunnen zeggen dat de focus van de Portugezen, begrijpelijkerwijs, allereerst op de meest vruchtbare eilanden heeft gelegen. Santiago, Fogo, São Nicolau en Santo Antão werden eerst ontwikkeld. Vervolgens werd de tweede groep eilanden bewoond door inwoners afkomstig van de eerste eilandengroep op Cabo Verde, nieuwe 'gelukzoekers' uit Europa en Afrika, en tot slaafgemaakten.
Van Lhana naar Sal
Zo werd Lhana rond het jaar 1800 bezocht door een groep inwoners van het eiland Boa Vista die zich daar vestigden en startten met landbouw- en veehouderij. Rond 1830 besloot de zakenman Manuel António Martins, die na een schipbreuk allereerst Boa Vista was blijven hangen, het gebied rondom Pedra de Lume te verkennen tijdens een expeditie. Hij ontdekte zout, maar de kwaliteit was niet hetzelfde als op Boa Vista. Meerdere mensen zette de zoektocht naar zout vervolgens voort en per toeval werd in 1833 rondom het huidige Santa Maria zout gevonden dat van goede kwaliteit was. Het verhaal gaat dat de zakenman Martins bij het horen van de vondst geen seconde langer wachtte. Hij liet zijn familie en enkele arbeiders van Boa Vista halen om de zoutproductie op Lhana op gang te krijgen. De zoutproductie werd zo massaal voor die tijd dat destijds een spoorlijn werd aangebracht om het vervoer van het zout van Santa Maria naar de haven te vergemakkelijken. De 'wagons' werden getrokken door ezels of aangedreven door windkracht met behulp van zeilen. De massale zoutproductie zorgde voor een nieuwe naam van het eiland: Sal.
De groei van Sal
De gehele periode van de ontdekking van zout ontdekt tot de massaproductie bleef Sal onderdeel van de Boa Vista. Toch kreeg het eiland een eigen militaire basis. Deels om de grote export van zout voor Brazilië en Noord-Amerika te regelen, maar ook vanwege de strijd tussen Martins en Pereira Marinho - de toenmalige gouverneur van São Vicente. De twee waren aartsrivalen die elkaar het leven zuur maakten bij de regering in Lissabon. Het lukte Martins de militaire basis binnen te halen onder de voorwaarde dat zijn erfgenamen geen hoge posities zouden innemen binnen het bestuur van ''deelgemeente Cabo Verde''. Dankzij de militaire basis kon de bevolking van Sal groeien. In tien jaar tijd ging het bewonersaantal van een enkeling naar zo’n 400 inwoners waarbij de meerderheid bestond uit tot slaafgemaakte Afrikanen.
Sal produceerde ongeveer zesduizend tonnen zout per jaar. De gehele productie werd geëxporteerd, waardoor slechts een enkeling hier van kon profiteren. De bevoorrading van het eiland werd aan de andere kant geïmporteerd vanuit het buitenland, met name uit Amerika. In 1850 werd Sal onafhankelijk verklaard van Boa Vista en mocht het zichzelf reguleren vanuit een gemeentelijke commissie.
Aeroporto Internacional Amilcar Cabral
Vanaf de twintigste eeuw werd Cabo Verde opnieuw een interessante uitvalbasis. Dit keer voor de luchtvaart. Er werd destijds geëxperimenteerd met vluchten van Dakar naar Zuid-Amerika. Het Franse luchtvaartbedrijf Aéropostale had een vlucht Toulouse-Casablanca-Dakar en wilde nu Senegal met Brazilië koppelen door middel van een hydro-vliegtuig. De vliegtuigen uit die tijd waren niet in staat om de tocht in een keer te volbrengen. Een tussenstop was dus noodzakelijk. Cabo Verde werd, zoals eerder in de geschiedenis, weer gezien als een belangrijk punt voor een tussenstop. In eerste instantie kregen São Vicente en Santiago de voorkeur. Helaas lukte het Aéropostale niet een veilige landing te maken. Daarnaast ontwikkelde de technologie zich in rap tempo waardoor het voor het luchtvaartbedrijf niet meer noodzakelijk was een tussenstop te maken.
In 1935 zochten de Italianen ook naar een tussenstop voor de vlucht van Italië naar Zuid-Amerika. Zij waren in het bijzonder geïnteresseerd in Sal. En daar lieten zij het niet bij. Op 13 augustus 1939 startten de Italianen met de bouw van een Italiaans vliegveld op Sal. Daarmee kwam er meer werk en trok het opnieuw mensen naar het eiland. In een halfjaar tijd installeerden de Italianen het vliegveld met een werkplaats, een radiostation, verschillende magazijnen, kantoren, woonlocaties, een meteorologie-station, een hotel en een ziekenhuis. Dit gaf het eiland een enorme boost.
De Rome-Zuid-Amerika lijn functioneerde tot mei 1940. Vanwege de Tweede Wereldoorlog werd de vlucht stop gezet. De Portugese overheid kocht het vliegveld met al zijn faciliteiten over en bracht verschillende verbeteringen aan, zoals de asfaltering van de 2200 meter baan. De nieuwe luchthaven opende op 15 mei 1949 met als belangrijkste klant opnieuw de Italiaanse lijn Alitalia. De jaren daarna liep het niet storm. De luchthaven lag er verloren bij.
Na de onafhankelijkheid van Cabo Verde werd de verbinding van Cabo Verde met de buitenwereld een belangrijk punt voor de ontwikkeling van de nieuwe natie. Zo kreeg Sal opnieuw veel belangstelling als eerste internationale airport van Cabo Verde. Sal werd het visitekaartje voor de buitenwereld waardoor het eiland opnieuw kon groeien. Dit keer tot een van de grootste toeristische bestemmingen van Cabo Verde.
